تبلیغ دین و بیان احکام و معارف اسلامی در حوزه فرهنگ دینی از اساسیترین رسالت و وظایف حوزههای علوم دینی شیعه بوده است و عالمان دینی برای تبلیغ آموزههای وحیانی در جامعه مرارت ورنجهای فراوان کشیدند و با الگو گرفتن از آرمان پیامبر(ص) گرامی اسلام و امامان معصوم(ع) برای سامان دادن زندگی مردم و جامعه بر اساس سیرۀ و روش زندگی آنها و پرتو گرفتن از آن انسانهای کامل زحمتهای زیاد وطاقتفرسا کشیدند. عالمان ربّانی، که در واقع وارثان آنها هستند همیشه با تلاش و جدیت تمام نگهبان میراث معرفتی دین و ایمان مردم بودند. محاسن و نکوییهای معارف قرآنی و اهل بیت (ع) را برای مردم روشن ساختند، و از مرزهای اعتقادی مکتب با خون دل و دادن جان خویش پاسداری وحراست کردند. آنها عالم وجامع بودند،از پس هر پرسش و هجوم فکری و فرهنگی بر میآمدند. دیدهبانی بودن که آفاق دید تیز نگرشان، همه مرزهای فکری و فرهنگی دارالاسلام را میپایند وحرکت دشمنان دین واسلام در اقصی بلاد اسلامی، از تیررس نگاه نافذ ودور نگرشان بیرون نبود، با منطق برتر و عالی اسلامی وپشتکاری اعجاب برانگیز، تحرکات فکری و فرهنگی بیگانگان را از حرکت باز میایستاندند. عالمان، با بهکار گرفتن آگاهیهای خود، از منابع اولیۀ دین: قرآن وسنت، واستناد به فهم علمی خویش از آنها، کوشیدن پاسخهای در خور نیازهای فکری و فرهنگی مردم وجامعۀ عصرخویش را بیابند و با عرضه کردن آنها مسؤلیت نیابتی وتبلیغی خودشان را به انجام برسانند. مردم وظیفه یافتد به عالمان دین مراجعه کنند و موضع فکری و فرهنگی و رفتاری خود را در رویدادهای زندگی، با رهنمودها وهدایتهای اجتهادی آنها هماهنگ شوند.